"Już wcześniejsze utwory prozatorskie Włodzimierza Kłaczyńskiego - jak filmowany dla potrzeb telewizyjnego wojenno-przygodowego i jednocześnie obyczajowo-społecznego serialu "Popielec" (1981 i 1988), jak poruszający dociekliwością psychologiczną i wirtuozerią językową zbiór mikro powieści "Wronie pióra" (1987), czy jak świetna i niekonwencjonalna powieść o ludziach i czasach polskiej transformacji ustrojowej "Anioł się roześmiał" (1995) - zapowiadały pisarza wielkiej miary: znakomitego realistę wrażliwego i wiarygodnego świadka swojej epoki, przenikliwego obserwatora polskiej XX- wiecznej rzeczywistości oraz ludzi uwikłanych w jej pułapki i meandry, bardzo przy tym oryginalnego architekta powieściowych fabuł. W całej pełni potwierdziło to wydanie w 2005 roku obszernego wielotomowego dzieła tego pisarza o metaforycznie oraz semantycznie istotnym tytule "Miejsce". Autor nieprzypadkowo przywoływał jako motto dla "Miejsca" cytat z dzieła wielkiego amerykańskiego pisarza Wiliama Faulknera, noblisty wychowanego na przesłaniu zaczerpniętym z prozy Henryka Sienkiewicza: "Przeszłość nie jest martwa. Ona nawet nie przeminęła" I motto to jest aktualne także w przypadku powieści "Zasiek Polski". Polecam tę fabularna i znaczeniową kontynuację poprzedniego utworu Włodzimierza Kłaczyńskiego, nie tylko tym, którzy odkryli czysto artystyczne i poznawcze znaczenie tego dzieła, poznali już i docenili jego atrakcyjność czytelniczą, także i w warstwie ogromnej autorskiej inwencji językowej natury dzieła pełnego przy tym autentycznego poczucia humoru - nawet wówczas, gdy jest to tylko gorzki "chichot historii". [Janusz Termer, 2008]

"Już wcześniejsze utwory prozatorskie Włodzimierza Kłaczyńskiego - jak filmowany dla potrzeb telewizyjnego wojenno-przygodowego i jednocześnie obyczajowo-społecznego serialu "Popielec" (1981 i 1988), jak poruszający dociekliwością psychologiczną i wirtuozerią językową zbiór mikro powieści "Wronie pióra" (1987), czy jak świetna i niekonwencjonalna powieść o ludziach i czasach polskiej transformacji ustrojowej "Anioł się roześmiał" (1995) - zapowiadały pisarza wielkiej miary: znakomitego realistę wrażliwego i wiarygodnego świadka swojej epoki, przenikliwego obserwatora polskiej XX- wiecznej rzeczywistości oraz ludzi uwikłanych w jej pułapki i meandry, bardzo przy tym oryginalnego architekta powieściowych fabuł. W całej pełni potwierdziło to wydanie w 2005 roku obszernego wielotomowego dzieła tego pisarza o metaforycznie oraz semantycznie istotnym tytule "Miejsce". Autor nieprzypadkowo przywoływał jako motto dla "Miejsca" cytat z dzieła wielkiego amerykańskiego pisarza Wiliama Faulknera, noblisty wychowanego na przesłaniu zaczerpniętym z prozy Henryka Sienkiewicza: "Przeszłość nie jest martwa. Ona nawet nie przeminęła" I motto to jest aktualne także w przypadku powieści "Zasiek Polski". Polecam tę fabularna i znaczeniową kontynuację poprzedniego utworu Włodzimierza Kłaczyńskiego, nie tylko tym, którzy odkryli czysto artystyczne i poznawcze znaczenie tego dzieła, poznali już i docenili jego atrakcyjność czytelniczą, także i w warstwie ogromnej autorskiej inwencji językowej natury dzieła pełnego przy tym autentycznego poczucia humoru - nawet wówczas, gdy jest to tylko gorzki "chichot historii". [Janusz Termer, 2008]

"Popielec", powieść kultowa. Napisał kiedyś Henryk Bereza w "Twórczości", iż wobec Józusia Garstki, Maciek Chełmicki z "Popiołu i diamentu" Andrzejewskiego jest "skrzywdzoną przez życie dzieciną". Utrafił tym zdaniem w sedno. Gdzieś na Podkarpaciu jest wioska zapadła w górach i lasach, daleka od świata. Życie toczy się w niej tak, jak toczyło się od wieków, pomimo zmagań wojennych gdzieś tam w oddali. Ale wojna dociera i tutaj i wprowadza swoje prawa a raczej bezprawie. Nikt już teraz nie ma złudzeń co do losu, jaki gotują ludziom Niemcy. "Zabijesz świnię - mówi jeden z bohaterów powieści - i kara śmierci. Łeb za łeb." "Przechowasz Żyda, to ciebie zastrzelą, żonę i dzieci zastrzelą, chałupę spalą...". Króciutko treść tej książki można określić: życie codzienne na wsi w czasie okupacji i po wyzwoleniu. "Gdyby jednak o to chodziło, nie czytałoby się tej książki z taką zachłannością" - pisze Zbigniew Krempf, rzeszowski pisarz i dziennikarz. Gdyby tylko o to chodziło, nie zająłby się tą książką Ryszard Ber, reżyser filmowy, i nie znalazłyby się pieniądze na dziewięcioodcinkowy serial, w którego produkcji wzięło udział sześćdziesięciu aktorów i dwustu "naturszczyków", nie utrwalono by prawie skansenowego krajobrazu wsi Wesoła i szeregu szczegółów krajobrazowych w innych wsiach Pogórza Dynowskiego. Płacąc, władza nie spodziewała się na co wydaje pieniądze. Na temat serialu i książki, po jego emisji wybuchła polemika w prasie. "Błędna wieś na księżycu" - złościł się jakiś ludowiec z Marszałkowskiej. "Ręce precz od Półpanka" - oponował jego przeciwnik. "Buty na okładce" - wydziwiała jakaś recenzentka, ale zanim doszło do emisji, serial był dwa lata "półkownikiem". Dopiero nagroda w Chianciano Terme zmusiła władze telewizji do jednorazowej emisji. I zaraz "Złoty Ekran", i nagroda prezesa TV. A po tym milczenie do dzisiaj. Co tkwi w treści książki, co przeniosło się na ekran i co porusza negatywne uczucia każdej władzy, jaką by nie była? Książka jednak tkwi w świadomości twórców i "obrabiaczy usługowych" literatury, bo ostatnio wspomniano o "Popielcu" przy okazji wydania przez "Znak" książki nagrodzonej "Nike" Władysława Myśliwskiego. Na skrzydełkach tej książki gorliwy redaktor włącza do osiągnięć giganta literatury i "Popielec". Nikt się nie zżyma... [Profi-Med, 2009]

Włodzimierz Kłaczyński to jedyny chyba w Polsce (choć nie na świecie) lekarz weterynarii, który z powodzeniem para się piórem. W "zapiskach" zasadniczym tematem jest stosunek ludzi do zwierząt. Jak wiadomo, poglądy w tej mierze są różne. Jedni, jak Aleksander Sołżenicyn, któremu Kłaczyński zawdzięcza motto swej książki, uważają, że ten stosunek jest miarą człowieczeństwa. Inni, z J. P. Sartre'm na czele, sądzą, że umiłowanie zwierząt wynika z mizantropa, z niechęci do ludzi. Książka Kłaczyńskiego może dostarczyć argumentów obu stronom. Tym bardziej więc zasługuje na zainteresowanie. Anna Tatarkiewicz