Powstanie tej książki zainspirował przypadek: spotkanie po latach dwojga przyjaciół Krystyny Zbijewskiej, krakowskiej recenzentki teatralnej i Zygmunta Kęstowicza, znanego aktora, niegdyś związanego również z krakowskimi scenami. W pewnym momencie pan Zygmunt zatrzymał się i zapytał: Czy pani wie, że mamy odwrócone inicjały; K.Z. i Z.K.? To trzeba wykorzystać! Będę przesyłał do pani korespondencję pod hasłem: Listy pana Z.K. do pani K.Z. Jej plon, to właśnie ta książka, wybór listów Zygmunta Kęstowicza (pana Z.K.) do Krystyny Zbijewskiej (pani K.Z.), wysyłanych w latach 90. ubiegłego wieku z Warszawy, a przede wszystkim z Gib, letniego azylu Janiny i Zygmunta Kęstowiczów. Listy te, przybierające zwykle formę dygresyjnej gawędy, ogniskują się wokół wydarzeń z długiego życia Zygmunta Kęstowicza. Autor utrwalił w nich pełne sentymentu wspomnienia z dzieciństwa spędzonego w kresowych Postawach, rodzinne wątki, klimat międzywojennego Wilna miasta jego lat szkolnych, wojenny, trudny czas, spędzony w tym mieście. Najbardziej rozbudowany wątek to, oczywiście, wspomnienia z długich lat w służbie Melpomeny, w teatrach Wilna, Białegostoku, Krakowa, Warszawy, w filmie, radio, telewizji... Wiele miejsce poświęca autor również tym, których spotkał na swej artystycznej drodze, pośród nich najwybitniejszym: Hance Ordonównie, Ludwikowi Solskiemu, Janowi Kurnankiewiczowi... Zygmunt Kęstowicz pokazuje od kuchni swoje artystyczne wcielenia, szczególnie te, które zaskarbiły mu największą popularność: Stefana Jabłońskiego w radiowych w Jezioranach, Telesfora i Pankracego w popularnych telewizyjnych programach dla dzieci, Władysława Lubicza w serialu Klan. Epistolograficzna narracja Kęstowicza, pełna jest pysznych anegdot, komicznych zdarzeń, stylistycznego wdzięku. Okazuje się, że wybitny aktor okazał się utalentowanym pisarzem.

Powstanie tej książki zainspirował przypadek: spotkanie po latach dwojga przyjaciół ľ Krystyny Zbijewskiej, krakowskiej recenzentki teatralnej i Zygmunta Kęstowicza, znanego aktora, niegdyś związanego również z krakowskimi scenami. äW pewnym momencie pan Zygmunt zatrzymał się i zapytał: Czy pani wie, że mamy äodwróconeö inicjały; K.Z. i Z.K.? To trzeba wykorzystać! Będę przesyłał do pani korespondencję pod hasłem: äListy pana Z.K. do pani K.Z.ö. Jej plon, to właśnie ta książka, wybór listów Zygmunta Kęstowicza (pana Z.K.) do Krystyny Zbijewskiej (pani K.Z.), wysyłanych w latach 90. ubiegłego wieku z Warszawy, a przede wszystkim z Gib, letniego azylu Janiny i Zygmunta Kęstowiczów. Listy te, przybierające zwykle formę dygresyjnej gawędy, ogniskują się wokół wydarzeń z długiego życia Zygmunta Kęstowicza. Autor utrwalił w nich pełne sentymentu wspomnienia z dzieciństwa spędzonego w kresowych Postawach, rodzinne wątki, klimat międzywojennego Wilna ľ miasta jego lat szkolnych, wojenny, trudny czas, spędzony w tym mieście. Najbardziej rozbudowany wątek to, oczywiście, wspomnienia z długich lat w służbie Melpomeny, w teatrach Wilna, Białegostoku, Krakowa, Warszawy, w filmie, radio, telewizji... Wiele miejsce poświęca autor również tym, których spotkał na swej artystycznej drodze, pośród nich najwybitniejszym: Hannce Ordonównie, Ludwikowi Solskiemu, Janowi Kurnankiewiczowi... Zygmunt Kęstowicz pokazuje äod kuchniö swoje artystyczne wcielenia, szczególnie te, które zaskarbiły mu największą popularność: Stefana Jabłońskiego w radiowych w Jezioranach, Telesfora i Pankracego w popularnych telewizyjnych programach dla dzieci, Władysława Lubicza w serialu Klan. Epistolograficzna narracja Kęstowicza, pełna jest pysznych anegdot, komicznych zdarzeń, stylistycznego wdzięku. Okazuje się, że wybitny aktor okazał się utalentowanym pisarzem. [Książki Wirtualna Polska, 2007]