Każde pokolenie ma swoich idoli. Dawniej tacy piosenkarze, jak Czesław Niemen, Marek Grechuta, Irena Santor, Maria Koterbska, Marta Mirska, Janusz Gniatkowski, Jerzy Połomski wciąż byli na szczycie... Nie musieli wywoływać skandali, brać udziału w programach rozrywkowych, aby cieszyć się sławą. Śpiewali i za to kochała ich publiczność. Żaden z tych wykonawców nie musiał biegać nago po scenie, aby ktoś chciał kupić ich płytę. Tamtejsi artyści mieli talent i nie musieli wspomagać się playbackiem, jak ich dzisiejsi idole. A jednak, obok tych znanych, niektórzy nie zyskali rozgłosu, nie byli sławą zainteresowani, woleli skromniejszy model życia. Jednym zabrakło pomysłu, innym determinacji, by utrzymać się na szczycie. Należą do nich m.in. Regina Bielska, Ada Biell, Wiesława Drojecka, Wiesława Orlewicz, Nina Urbano, Bożena Grabowska, Bogdan Niewinowski, Jerzy Sidorowicz, Włodzimierz Kotarba, Zenon Jaruga, czy nawet zapomniany po powrocie z Ameryki, Waldemar Kocoń, którzy wprawdzie nie mieli takich zwolenników, ale odnosili znaczące, jak ci z czołówki estradowej sukcesy tak w kraju jak i za granicą. A zdarzyło się i tak, że piosenkarz był umówiony na nagranie piosenek w radiu, lecz gdy się zjawił o umówionej porze, ze studia wyszła koleżanka lub kolega, od których dowiedział się, że to oni właśnie dokonali nagrania tych utworów. [...] O jednych i o drugich chcemy właśnie opowiedzieć w tej książce. Jedni nie musieli specjalnie zabiegać o względy publiczności, dla nich łaskawe były media (głównie radio), inni nie umieli, nie potrafili zbytnio rozpychać się łokciami, a potem walczyć o utrzymanie swojej pozycji zawodowej, artystycznej, więc jakże gorzki niekiedy był dla nich smak sławy. [Wydaw. Polihymnia, 2014]