Wstęp ; ZMYSŁY: O tym, jak jem ; O tym, co jem ; O wyborach kulinarnych ; O jedzeniu w domach opieki ; O gotowaniu jajka ; O zapachu ; O halucynacjach węchowych ; O słuchu ; O wzroku ; O snach ; O dotyku ; RELACJE: O trosce ; O tym, jak opieka zmienia relacje ; O opiece z perspektywy córki ; O mieszkaniu samemu ; O potrzebie relacji ; O ludziach z demencją w roli opiekunów ; KOMUNIKACJA: O mierzeniu się z krytyką ; O tym, że słowa są ważne ; O języku stosowanym przez profesjonalistów ; O byciu ograniczanym przez innych ; O sposobach przedstawiania demencji ; O komunikacji bez użycia języka ; O mediach społecznościowych ; O technice ; ŚRODOWISKO: O porach roku ; O spacerowaniu ; O przystosowywaniu przestrzeni dla osób z demencją ; O najbliższej okolicy ; O poczuciu zagubienia ; O mieszkaniu we własnym domu ; O moim pokoju pamięci ; O domach i domach opieki ; O wioskach dla ludzi z demencją ; EMOCJE: O naszej zdolności odczuwania emocji ; O smutku ; O strachu ; O niepokoju ; O złości ; O poczuciu winy ; O radości ; NASTAWIENIE: O złych dniach ; O diagnozie ; O radzeniu sobie ; O nastawieniu profesjonalistów ; O podejściu rodziny ; O poczuciu własnego ja ; O pozytywności ; O wsparciu otoczenia.

Wendy Mitchell miała 58 lat, kiedy zdiagnozowano u niej demencję o wczesnym początku. Jej umysł zalały fale obrazów osób w ostatnim stadium otępienia – bez pamięci, bez świadomości, bez szans i nadziei. Czy jej codzienność też tak będzie wyglądać? Co sama może zrobić, żeby dobrze przeżyć resztę życia? „Co chciałabym, żeby ludzie wiedzieli o demencji” to z jednej strony niosące nadzieję zapiski z prób poukładania sobie życia na nowo, a z drugiej niezwykle wartościowa wiedza o demencji, która przyda się zarówno osobom chorym, jak i ich opiekunom, rodzinie, przyjaciołom, a także pracownikom ochrony zdrowia. Autorka szczerze dzieli się trudnościami, z jakimi przyszło jej się mierzyć, opisuje, jak demencja wpływa na jej sposób myślenia, odczuwanie emocji, wzrok, słuch i orientację w przestrzeni. Pokazuje, jak radzi sobie z codziennością i co jej pomaga w utrzymaniu samodzielności, podpowiada rozwiązania, które ułatwią życie osobom z demencją na poziomie rodzinno-domowym, i sugeruje, jakie zmiany przydałyby się przy projektowaniu przestrzeni publicznej, aby była dla nich przyjazna. O autorce: Przez dwadzieścia lat pełniła funkcję kierowniczki zespołu w National Health Service. Po otrzymaniu diagnozy postanowiła poświęcić się szerzeniu świadomości na temat demencji oraz pokazywaniu innym chorym, że ich życie nie kończy się w momencie diagnozy. Jest ambasadorką Brytyjskiego Stowarzyszenia na Rzecz Walki z Chorobą Alzheimera, a w 2019 roku otrzymała doktorat honoris causa Uniwersytetu w Bradford za swój wkład w prowadzone badania naukowe. Ma dwie córki i mieszka w Yorkshire. [www.azymut.pl, 2023]