Kontynuacja bestsellerowej publikacji „Kołyma. Polacy w sowieckich łagrach“ za którą autor, Sebastian Warlikowski, otrzymał nagrodę „Historycznej książki roku 2019“. Sowiecki system obozów karnych został założony zaraz po rewolucji październikowej. Zalążkiem Gułagu jako miejsca izolowania i niewolniczej pracy więźniów politycznych był obóz założony w 1923 na Wyspach Sołowieckich. Łagry powstawały na słabo zaludnionych obszarach, gdzie budowano ważne obiekty przemysłowe lub transportowe. Wzorcem wykorzystywania pracy niewolniczej była budowa Kanału Biełomor (1931-1932). W styczniu 1935 roku system obejmował już ponad milion więźniów, w 1938 przekroczył 2 miliony. Surowy klimat i nieludzkie warunki bytowe - pracę przerywano dopiero przy -54 stopniach celsjusza. Z łagrów nie było ucieczki. Więżniów pilnowali bezwzględni strażnicy w mundurach i kryminaliści stanowiący swoistą elitę obozu. Praca ponad siły i głodowe racje żywnościowe, wszystko to powodowało, że odsetek śmiertelności w łagrach był przerażająco wysoki. Pierwsi Polacy zaczęli trafiać do sowieckich obozów zagłady w latach 30. w ramach tzw. akcji polskiej. Po zagarnięciu wschodnich ziem polskich przez Sowietów w 1939 r. w dalekie ostępy zaczęto deportować tysiącami „polski element kontrrewolucyjny“; inteligencję, patriotów, zamożnych gospodarzy i ziemian. Niniejsza książka zawiera w większości nigdy niepublikowane relacje tych, którzy przeżyli białe piekło sowieckich obozów. Mimo że jej bohaterowie przeżyli i wrócili do ojczyzny to groza łagrów odcisnęła w ich duszach trwałe piętno. [Zona Zero, 2021]