Stanisław Marian Sedlaczek to jeden z ośmiu Harcmistrzów Rzeczypospolitej i najwybitniejszych działaczy ruchu harcerskiego w pierwszym jego trzydziestoleciu. Wstąpił do polskiego skautingu w 1913 roku i pozostał wierny temu ruchowi do tragicznej śmierci w obozie Auschwitz w roku 1941. W latach 1915-1919 był Naczelnikiem Harcerstwa na Rusi i w Rosji i już wtedy stał się dla wielu osób niekwestionowanym autorytetem. W niepodległej Polsce pełnił funkcje Naczelnika Głównej Kwatery Męskiej ZHP (1919–1921 oraz 1925–1931), wiceprzewodniczącego ZHP (1921–1926) a w czasie okupacji Naczelnika Harcerstwa Polskiego (1939–1941). Jako twórca i wieloletni redaktor „Harcmistrza” oraz „Wiadomości Urzędowych”, a także autor, tłumacz oraz redaktor licznych publikacji dotyczących ruchu harcerskiego wpływał znacząco na kształt harcerstwa męskiego. Stanisław Sedlaczek był postacią wielowymiarową, a przy tym prawdziwym tytanem pracy. Pozostawił kilka ważnych książek, m.in.: Szkoła harcerza, Drogowskaz harcerski, Bibliografia harcerska, Rocznik harcerski 1928, Przeglądy i pokazy harcerskie, Harcerstwo na Rusi i w Rosji, Geneza harcerstwa i skautingu, kilkanaście broszur i kilkadziesiąt artykułów w prasie harcerskiej i pedagogicznej. Nowe źródła wskazane w książce przez dr. Mariana Miszczuka pozwoliły lepiej opisać losy, dorobek i dzieło Stanisława Sedlaczka. Istotną warstwą informacyjną jest ogromny zestaw ilustracji - w większości nigdy nie publikowanych. Książka doskonale przybliża czytelnikom tę zasłużoną dla Polski i Harcerstwa postać. [Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, 2021]