Książka niezwykła i bardzo osobista. Dębica jest dla autora centrum świata. Tu spędził dzieciństwo, lata szkolne i młodzieńcze. Jak sam pisze, wszystko tu było dla niego pierwsze, bo odciskające ślad na całym jego życiu. [...]. Józef Ambrozowicz, rocznik 1945, wspomina Dębicę najpierw oczami dziecka. Tu się wychował - jak pisze - w cieniu fabryki: Zakładów Chemicznych, o których już mało kto wie. W dębicki pejzaż wrosły te zakłady raczej jako Dębicka Fabryka Farb i Lakierów, obecnie Tikkurila. [...]. Lata szkolne autora upływały w czasach, które pamiętają już tylko najstarsi dębiczanie. Nic dziwnego, skoro naukę rozpoczynał 70 lat temu. Poznajemy z tej książki atmosferę dawnej szkoły podstawowej, później średniej, wreszcie pierwszej pracy zawodowej w WSK (WUCh). Doświadczenia z pracy w gazecie zakładowej „Echo Załogi” wykraczają poza fabryczną bramę. To wtedy - jak sam podkreśla - ukształtowała się u niego wrażliwość na sprawy społeczne i rozwinęła się umiejętność rozróżniania prawdy od manipulacji. Są w tej publikacji także wspomnienia dotyczące ówczesnego życia kulturalnego i sportowego, a także odniesienia do dawniejszej historii miasta, m.in. powstanie gimnazjum i szkoły mechanicznej, budynku „Sokoła". W drugiej części książki autor pisze o sprawach najnowszych, m.in. o dębickich pomnikach [...]. Sporo miejsca w książce zajmuje bohaterska postawa Leokadii i Aleksandra Mikołajkowów w okresie okupacji hitlerowskiej, którzy z narażeniem życia swojego i swoich synów, uratowali od śmierci 13-osobową rodzinę Reichów. [...]. Książka zawiera więcej gorzkich refleksji, m.in. o dekomunizacji po dębicku czy likwidacji „Igloopolu”. Ale jest też mowa o dębickich legionistach - bohaterach walk o niepodległość Polski. [https://debica.naszemiasto.pl/powroty-do-zdarzen-ukazala-sie-nowa-ksiazka-o-debicy/ar/c1-8093835, dostęp 20.01.2021].