CZ. I. ZARYS PROBLEMATYKI BADAWCZEJ. USTALENIA METODOLOGICZNE: R 1. Liryka Tadeusza Gajcego jako przedmiot badań ; R. 2. Poetyka doświadczenia duchowego jako kategoria badawcza: Temat – wokół zagadnień duchowości ; Krytyka tematyczna – inspiracje ; Poetyka a doświadczenie duchowe ; R. 3. Ku antropologii wyobraźni – w poszukiwaniu „metody”: Metoda słów-kluczy ; „Metoda” Bachelarda ; W stronę strukturalizmu ; Antropologia wyobraźni – podstawowe pojęcia i problemy ; Epifania wyobrażeń symbolicznych ; CZ. II. OD BACHELARDA DO GAJCEGO. ŚWIAT WYOBRAŹNI POETY: R. 1. „Ogniste niebiosa” – kompleks Empedoklesa jako dominanta wyobraźni: Podwójna natura ognia ; Znak śmierci i oczyszczenia ; Identyfikacja z obrazem epifanii ; Dialektyczny charakter symbolicznych przedstawień ; R. 2. Od poetyki ognia do poetyki powietrza ; Między ogniem a powietrzem ; Wobec cierpienia i ofiary ; Wyobraźnia dynamiczna w obrazie płynnego lotu ; R. 3. Sposoby przeżywania czasu: W poprzek czasu ; Ku miejscu „wiecznej ciszy” ; W stronę poetyki skrzydeł ; CZ. III. RELIGIJNO-DUCHOWY WYMIAR POEZJI GAJCEGO: R. 1. W kręgu pytań ostatecznych. Eschatologiczny niepokój: Poetyckie marzenia o wieczności ; Na granicy światów – lot oniryczny ; Partner duchowego dialogu – „jasność” ; Eschatologiczny niepokój ; Pamięć i sumienie jako wartości ocalające tożsamość ; R. 2. Idea domu onirycznego: Widok z wnętrza obrazu ; Opis środka – symbolizacja irracjonalnych przeczuć ; Przestrzeń kreacji ; W walce z mocami ciemności ; Słowa matki – konsolacja ; R. 3. Kościół w „pamięci marzącej”: Biały ministrant ; Świetlisty znak na niebie ; Ożywianie rytuału ; Konotacje ewangeliczne ; Zaklęcia na języku – wołanie o epifanię ; Wobec tajemnicy przeistoczenia ; Oswajanie rzeczy przez marzenie – epifanie z zaświatów ; R. 4. Między konfesją a uczuciem – echo miłosnego wyznania: Uczucia duchowe ; Echo miłosnego wyznania ; Profetyczny znak ognia ; Obłok – metafizyczne lustro ; Uczucie i konfesja – dialektyczne sprzęgnięcie wątków ; CZ. IV. NORWID – GAJCY – WOJTYŁA: POWINOWACTWA WYOBRAŹNI: R. 1. Gajcy, Norwid – wyobraźnia twórcza a doświadczenie sanctum: Tradycja i nowoczesność ; Poezja wymiaru sacrum i sanctum ; Dynamiczne zniekształcanie ; Wiara ; Idea sądu i zmartwychwstania ; R. 2. Gajcy, Wojtyła – idea wieczności w świetle poetyki żywiołów: W kręgu żywiołów – obrazowanie nieskończoności ; Słowa-klucze i motywy-klucze ; Poetyckie ilustrowanie wartości ; Zanurzanie w żywiole bezkresu ; „Trawy lazur” – dwa żywioły w marzeniach o bezkresie ; Istota modlitewnej relacji ; Poetyka wody i powietrza – w podróży ku nieskończoności ; Idea pokory i piękna – poetyka ziemi ; Poetycka wizja wieczności ; R. 3. Gajcy, Norwid – liryczne kreacje z perspektywy duchowości Edyty Stein: Dzieło Goethego w świetle wiary ; Liryczna autokreacja a doświadczenie pamięci ; Kształtowanie osobowości ; Przemiana i oczyszczenie ; Problem człowieczeństwa – ośrodek duszy ; CZ. V. ESTETYKA I AKSJOLOGIA – POEZJA W KRĘGU WARTOŚCI: R. 1. Gajcy, Durand – poetyka i aksjologia doświadczenia symbolicznego: Geneza ontologii symbolicznej ; Znak, który odsyła do transcendencji ; Wyobraźnia symboliczna ; Gwiazda – dwuznaczny charakter epifanii symbolicznej ; Poetycka teofania ; Przywracanie porządku w sferze estetyki i aksjologii ; R. 2. Idea ojczyzny jako wartość kształtująca poetycki światopogląd: Obraz ojczyny – symbolizacja ; wewnętrznych przeżyć ; Dom, dzieciństwo, pejzaż rodzinny ; Poetycki autoportret ; Poetycka eschatologia ; R. 3. Heroizm etyczny idei słowa-czynu: Idea słowa-czynu ; Dialog z potomnym – budowanie duchowej relacji ; Między miłością a nienawiścią – etyczny wymiar człowieczeństwa ; Wobec idei męczeństwa i ponadnarodowego braterstwa ; Heroizm etyczny w duchowej walce o przywracanie harmonii światu.