[...] Hegel i jego rozumienie dziejów pozostaje wciąż wielkim wyzwaniem dla intelektualistów. Jest on jednak również wyzwaniem dla ludzi wierzących - to znaczy dla tych, którzy chcą oglądać Boga w historii. Hegel mówił: "Łatwiej jest dostrzegać braki w jednostkach, państwach i sposobach rządzenia światem, niż widzieć ich prawdziwą treść. Przy negatywnej krytyce bowiem przyjmuje się zazwyczaj postawę dostojną i z wyniosłą miną patrzy się z góry na rzecz, w którą się nie wniknęło należycie, to znaczy nie pojęło jej samej, jej strony pozytywnej[...] Otóż poznanie, do którego [...] prowadzić ma filozofia, głosi, że świat rzeczywisty jest taki, jakim być powinien, że prawdziwe dobro, powszechny rozum boski posiada również moc urzeczywistniania siebie samego. Tym dobrem, tym rozumem w jego najbardziej konkretnym wyobrażeniu jest Bóg. Bóg rządzi światem, a treścią jego rządów, wykonaniem jego planu są dzieje powszechne. Do ujęcia tego planu zmierza filozofia; albowiem tylko to, co dokonane zostało zgodnie z tym planem, jest rzeczywiste, to zaś, co się z nim nie zgadza - to ma tylko kiepską egzystencję. W czystym świetle boskiej idei, która nie jest tylko ideałem, rozwiewa się złudzenie, jakoby świat był jakimś bezrozumnym procesem. Filozofia usiłuje poznać treść, rzeczywistość boskiej idei i usprawiedliwić wzgardzoną rzeczywistość. Albowiem rozum jest rozumieniem boskiego dzieła". Wyrażony pogląd stał sie przedmiotem niezliczonych krytyk i sprostowań. A jednak... A jednak trwa on nadal jako podstawowy wymiar wiary chrześcijańskiej. Polska wiara zna dobrze ten wymiar. Mimo to nie stał się on nigdy - prawie nigdy - przedmiotem refleksji filozoficznej. Może więc to spotkanie z Heglem przyczyni się - oprócz wszystkiego - do zmiany istniejącej sytuacji? Może... (z przedmowy Autora]