Akcja toczy się u schyłku panowania Bolesława Śmiałego, rozpoczynając się wiosną 1079 roku. Choć kraj pod jego rządami jest liczącym się państwem z silną władzą monarszą, rosnące niezadowolenie wśród poddanych wywołuje autorytaryzm króla i jego swobodny tryb życia. Otoczony wierną drużyną przyboczną – "Boleszczycami", władca nie ma jawnych oponentów i nie toleruje najmniejszej krytyki swych poczynań. Jedynym mającym odwagę upominać króla jest powszechnie szanowany krakowski biskup Stanisław ze Szczepanowa, często wytykający mu występki i wady moralne. Na tle wzajemnej niechęci tych postaci dojrzewa też i tworzy się opozycja wśród rycerstwa i możnych, podżegana przez Mścisława z Bużenina, któremu władca uwiódł młodą żonę i jawnie uczynił swą kochanką. Po stronie króla pozostają coraz mniej liczni, m.in. Borzywój, Dobrogost, Zbilut, Zema i inni z rodu Jastrzębców należący do jego drużyny. Tymczasem konflikt narasta powodując w końcu obłożenie władcy kościelną klątwą przez biskupa działającego w imieniu nieprzychylnej części poddanych. Reakcja porywczego monarchy prowadzi do tragicznej śmierci duchownego. Wywołuje to powszechne potępienie i zupełne odrzucenie władcy przez możnych i rycerstwo, którzy podejmując bezkrwawe oblężenie wawelskiego zamku, domagają się w ten sposób jego ustąpienia. Po dłuższym biernym oporze zrezygnowany Bolesław opuszcza Kraków udając się na Węgry. Spośród otoczenia jedynie sześciu synów Mszczuja Jastrzębca, ostatni Boleszczyce – już wcześniej wyklęci przez własny ród i odtrąceni przez innych – dochowują mu wiary i odchodzą z nim na wygnanie. Po latach uzyskują odpuszczenie swych win, oficjalne przywrócenie do czci, a po pogrzebie patriarchy rodu zostają też ponownie przyjęci do niego. [https://pl.wikipedia.org/wiki/Boleszczyce, dostęp 14.07.2022]