Czy tego chcemy, czy nie - dzieci bezustannie nas obserwują. Ich uwaga jest stale skupiona na nas. Nawet nie tyle na tym, co rodzice każą im robić, ile na obserwacji ich zachowania. Poprzez tysiące pozornie nieistotnych, codziennych chwil dzieci uczą się wartości, postaw i oczekiwań względem życia. Najmocniejsze z tych przesłań akceptują wtedy, gdy najmniej się tego spodziewamy. Jeśli dziecko jest często krytykowane, uczy się potępiać ; Jeśli dziecko otacza wrogość, uczy się agresji wobec innych ; Jeśli dziecko otacza lęk, staje się pełne obaw ; Jeśli dziecko otacza litość, uczy się użalać nad sobą ; Jeśli dziecko otaczają kpiny, staje się nieśmiałe ; Jeśli dziecko żyje wśród zazdrości, uczy się być zawistne ; Jeśli dziecko jest zawstydzane, uczy się mieć poczucie winy ; Jeśli dziecko jest zachęcane, uczy się wierzyć w siebie ; Jeśli dziecko otacza tolerancja, uczy się cenić innych ; Jeśli dziecko jest chwalone, uczy się cenić innych ; Jeśli dziecko jest akceptowane, uczy się kochać ; Jeśli dziecko otacza aprobata, uczy się lubić siebie ; Jeśli dziecko jest doceniane, uczy się, że warto mieć własne cele ; Jeśli chętnie dzielimy się tym, co mamy, z innymi, dziecko uczy się hojności ; Jeśli dziecko otacza szczerość i uczciwość, uczy się prawdomówności ; Jeśli dziecko otacza sprawiedliwość, uczy się właściwego postępowania ; Jeśli dziecko otacza życzliwość i uprzejmość, uczy się szacunku dla innych ; Jeśli dziecko żyje w poczuciu bezpieczeństwa, uczy się pokładać wiarę w sobie i tych, którzy je otaczają ; Jeśli dziecko otacza przychylność, uczy się, że świat to przyjazne miejsce.