Bractwo Szymonianów ma na celu zjednoczenie wszystkich, niezależnie od koloru skóry czy miejsca zamieszkania, w imię wiekuistego pokoju. Nic w tym dziwnego, gdy spojrzymy na świat po drugiej wojnie światowej. Czego wtedy pragnięto mocniej, niż właśnie pokoju? Jednakże już plany, jakie ma przywódca bractwa zwany Magiem, zbliżają ich aż nadto do wizji hitlerowskiej przyszłości. Nawet główny symbol - zmodyfikowana swastyka, kojarzy się jednoznacznie. Dodatkowo szkoła, w której życie wkraczamy, a potem wybór następcy Maga, naszego głównego bohatera, wszystko zdaje się być wyjęte żywcem z wizji owego malarza. Ale postrzeganie powieści Arno Strobela wyłącznie jako historii sensacyjno-spiskowej, to wielkie zubożenie fabuły. Bo autor wydaje się rzucać nas w objęcia spisku i jego szybkiego rozprzestrzeniania się w ciągu kilkudziesięciu powojennych lat, w lekko zmodyfikowanej historii, tylko po to, by pokazać bohatera. Człowieka, który zdaje się być pozbawiony namiętności. Poza byciem wielkim. Poza podporządkowaniem sobie każdego i wszystkiego. To on wybiera kobietę, która nie może wybrać, zmusza ją do bycia małżonką, by potem swobodnie kształtować jej życie. Życie przepełnione nienawiścią w pięknych krajobrazach gorącej Afryki, które muszą gdzieś być poza tymi murami, które mają na celu ochronę. A może i coś więcej? Tu w Kimberley wszystko jest specyficzne. Musztra, oddanie oraz mężczyzna, który wydaje się być obdarzony wyjątkową umiejętnością niekochania. Kulisy spisków, siła pieniądza i umiejętności manipulowania ludzkimi umysłami. Gromadzenia dusz pod symbolem tego, który pragnął zawsze pokoju... wszystko jest tak idealne, szablonowe, przygotowane zawczasu na każdą ewentualność. Pozbawione piękna i spontanicznego człowieczeństwa. Postać Friedricha, stworzona przez Strobela, aż się prosi o rozpatrywanie jej pod względami psychologicznymi. Samotny, naznaczony wielkością, pozbawiony rodziców, zdaje się dążyć wyłącznie ku upadkowi. Od samego początku wiemy, że to się nie uda - tylko kto zostanie jego katem? Oto największa niespodzianka, choć może i nie... w końcu historia lubi się powtarzać. A człowiek zdaje się w genach mieć postępowanie tak, jak jego rodzice, rodzeni lub przybrani. Oto historia specyficzna, na pozór sensacyjna rozprawa o największej teorii spiskowej, a w rzeczywistości prawda o człowieku. O tym jak łatwo staje się marionetką, nawet nie wiedząc, iż ktoś spętał go sznurami...[Merlin. Marzena Kowalska, 2008]