Zamiarem Irene Nemirovski było napisać pięcioksięgu niestety w skutek zawirowań wojennych: aresztowania, które doprowadziło do śmierci autorki, powstały tylko dwie części. Dzieło odnalezione 2 lata temu w archiwum pisarki od razu spotkało się z dużym zainteresowaniem. Było poważnym kandydatem do najwyższego francuskiego wyróżnienia literackiego Nagrody Goncourtów, którego jednak nie otrzymało poprzez warunek nagradzania żyjących autorów. Pierwsza część książki to obraz masowej ucieczki mieszkańców Paryża przerażonych pogłoskami z zbliżaniu się Niemców. Niesłychanie barwny obraz, w którym występują przedstawiciele wszystkich stanów: bogaci mieszczanie w samochodach wyładowanych srebrem, bielizna pościelową; skromni urzędnicy maszerujący pieszo obok robotniczych rodzin z niemowlętami na ręku; intelektualiści zatroskani o rękopisy swoich książek; rozproszone oddziały wojska. Bohaterowie poszczególnych epizodów scharakteryzowani z niezwykłą celnością i zwięzłością właściwą Niemirowskiej, a całość tworzy obraz chaosu, egoizmu i wygodnictwa, niezbyt przychylny dla Francji. W części drugiej poznajemy mieszkańców małego miasta, w którym stacjonuje niemiecki pułk. Nawiązują się przyjaźnie, intrygi, rodzi się nawet prawdziwa miłość. Młoda Francuzka, niezbyt szczęśliwa w małżeństwie, której mąż przebywa w niemieckiej niewoli i przystojny Niemiec, z arystokratycznej rodziny czują raczej pociąg niż wrogość do siebie. Jednak okoliczności muszą ich rozdzielić, młody porucznik zginie w Rosji, a do Lucille najpewniej wróci niekochany mąż. Książkę uzupełnia aneks złożonych z notatek autorki i niezwykle poruszających listów dotyczących wojennych losów jej i rodziny. [Albatros, 2006]