Wspaniale jest się zgubić w Wenecji. Błądzenie po ulicach bez określonego planu i rozglądanie się wokół to chyba najprzyjemniejszy sposób jej odkrywania. To jednak naturalnie miasto z listą äobligatoryjnychö zabytków i tras. Wprawdzie nie istnieje żaden odgórny przymus, lecz drogowskazy, które jako punkty odniesienia traktują najbardziej znane miejsca (dworzec kolejowy, plac Św. Marka, most Rialto), chęć ujrzenia najsłynniejszych zabytków oraz, bardzo często, ograniczenia czasowe, sprawiają, że tłumy turystów kilka razy dziennie przewalają się po tych samych uliczkach, tych samych placach, tych samych mostach (zwykle je blokując), podczas gdy reszta miasta pozostaje niemal äbezludnaö. W tej mniej znanej, mniej zadeptanej, mniej obfotografowanej części Wenecji, poczujemy jej autentyczny klimat i codzienność. W spokoju przyjrzymy się detalom budynków, grze światła, wsłuchamy w brawurowy wenecki dialekt, który niepodzielnie panuje na ulicach, niezakłócony szumem samochodów. Już kilka kroków od San Marco, w pobliżu Sacca della Misericordia lub campo di Gheto Nuovo łatwo pojąć, że Wenecja nie kończy się na jednym placu z kłębiącym się nań tłumem oślepionym południowym słońcem, które odbija się w kopułach niczym z Baśni tysiąca i jednej nocy. Wbrew temu, co sugeruje tytuł tego przewodnika, zostańmy w Wenecji nieco dłużej. Odkryjemy wówczas, że Wenecji jest kilka: że jest miasto wenecjan i miasto turystów; miasto, które ciężko pracuje i które się bawi, organizując święta dla siebie i dla przyjezdnych, jedynie tutaj pozwalających sobie na karnawałową maskaradę; miasto jak z pocztówki i miasto, którego cudownej atmosfery nie da się sfotografować; miasto dekadenckie i miasto radosne, które uczy nas, wbrew szaleńczemu tempu dzisiejszych czasów, jak wielką wartość ma czas spędzony na plotkach przy kieliszku wina. Zapraszamy w niezwykłą podróż po niezwykłym mieście. [Bezdroża, 2007]