Łączniczki : wspomnienia z Powstania Warszawskiego

Książka

W koszyku

oceń

Łączniczki : wspomnienia z Powstania Warszawskiego / Maria Fredro-Boniecka, Wiktor Krajewski. - Warszawa : Wydawnictwo W.A.B. - Grupa Wydawnicza Foksal, copyright 2015. - 317, [3] strony, [16] stron tablic : ilustracje, fotografie ; 24 cm.

Autor

Fredro-Boniecka Maria (1972- ). Krajewski Wiktor (1986- ).

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Królikiewicz-Harasimowicz, Krystyna (1921-2017) Kuklińska-Tyrajska, Teresa (1926-2006) Romanowska-Mazur, Bronisława (1926- ) Słojkowska-Krajewska, Zofia (1928-2011) Stypułkowska-Chojecka, Maria (1926-2016) Szymańska-Ignaczewska, Balbina (1925- ) Traczyk-Stawska, Wanda (1927- ) Wilczyńska-Sekulska, Barbara (1926- ) Zawadzka-Kolczyńska, Mirosława (1928- ) Kobieta Powstanie warszawskie (1944) II wojna światowa (1939-1945) Warszawa (woj. mazowieckie)

Gatunek

Antologia Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia

Warszawianki, panienki z dobrych domów, uczennice szacownych szkół, patriotki zaangażowane w konspiraację AK i Szarych Szeregów, córki lekarzy, profesorów, przedsiębiorców, były dziećmi, kiedy zaczęła się wojna, a wkraczały w młodość, kiedy wybuchło powstanie. Ten czas ukształtował je i teraz, po ponad siedemdziesięciu latach, wciąż żyją wydarzeniami z sierpnia 1944 roku. Każda z kobiet opowiada o powstaniu ze swojej perspektywy, ale wszystkie opowieści układają się w pewną syntezę postaw oraz obraz patriotycznego środowiska walczącej młodzieży tego okresu. Balbina, Jolanta, Wanda, Bronisława, Barbara, Teresa, Krystyna, Maria, Zofia - dziewięć nastolatek, wychowanych na romantycznym imperatywie miłości ojczyzny, i dziewięć współczesnych - niezwykłych, wzruszających, a często szokujących - opowieści wspaniałych seniorek. Świadków historii, uczestniczek apokalipsy. [W.A.B., 2015]

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Czytelnia Główna - wypożyczalnia (Sokoła 13)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. A-105558 (1 egz.)

Recenzje:

Powstanie Warszawskie trwające 63 dni uznawane jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w II wojnie światowej. Przez te kilkadziesiąt dni walk straty powstańcze, a także wśród ludności cywilnej liczone są w setkach tysięcy zabitych i zaginionych.
Wspomnienia tamtych dni tkwią w obecnych – dojrzałych – kobietach, które dziś stają przed nami. Wśród walczących – dziewięć odważnych dziewcząt, które po 70 latach od tych wydarzeń dzielą się ze współczesnym Czytelnikiem swoimi przeżyciami i przemyśleniami. (...) Te młode, nastoletnie panienki – pochodzące z różnych środowisk nie odbiegały marzeniami od marzeń dzisiejszej młodzieży, miały podobne dylematy i problemy. Nagle ich życie zmieniło się diametralnie. Z dnia na dzień pojawił się strach – bombardowania, łapanki. Społeczeństwo walczyło, więc i one zdecydowały się na zaangażowanie w konspirację (Po tych koszmarnych wydarzeniach wrześniowych, (…) postanowiłam, że nie będę czekać bezczynnie na to, co się stanie). Pomimo młodego wieku wiedziały, o co walczą. Sytuacja zmusiła je, by szybko dorosły. Potrafiły między nauką a obowiązkami domowymi znaleźć czas na włączenie się w obronę Ojczyzny. Często nawet najbliższa rodzina nie miała pojęcia o tym, w czym brały udział ich córki, siostry… A miały różne funkcje. Był łączniczkami (kiedy to kolportowały prasę, broń czy meldunki) czy też sanitariuszkami (opatrywały rannych, prowadził kursy sanitarne). Jedna z bohaterek była strzelcem. Poznajemy losy: Balbiny, Jolanty, Wandy, Bronisławy, Barbary, Teresy, Krystyny, Marii i Zofii. Bohaterki książki nie znały się, ale można znaleźć wspólne punkty: doświadczenia śmierci, niepewność, bunt.
Jedna z nich powie: W czasie powstania nie bałam się własnej śmierci. Byłam przygotowana na nią w każdej chwili. Dzisiaj żyję, a jutro, mogę już nie żyć – wiedziałam to. Ale nie myślałam o tym. Bardziej przeżywałam, gdy widziałam kogoś nieżywego.
Autorzy zostawili te wspomnienia bez komentarzy. Nie ingerują w nie. Dlatego zapewne w niektórych momentach odbiegają od głównego wątku. Dodatkowo opatrzone są zdjęciami archiwalnymi. Jednakże przeszkadza w odbiorze to, iż fotografie stanowią zlepek pochodzący od różnych bohaterek. Myślę, że gdyby dotyczyły danej osoby po jej opowieści, Czytelnik mógłby jeszcze bardziej wczuć się w momenty historii, które doprowadziły do tego, iż tyle młodych Polaków podjęło się tak ważnej sprawy.
Nasuwa się pytanie, czy my w obliczu takiej tragedii, jaką jest wojna, umielibyśmy – a co najważniejsze chcielibyśmy – wziąć na siebie odpowiedzialność za nasz kraj?
Poleca Anna Pląder, MBP w Skawinie