Wstęp: Wołyń Samrzowskiego - Wołyń Paźniewskiego ; R. I Krzemieniec - Ateny Wołyńskie ; R. II Kisielin - wołyńska stolica arian ; R. III Śniatyn - słoneczne miasto ; R. IV Pików - esencja uroków Podola ;

W IX tomie "Kresowej Atlantydy" znowu wyprawiam się na Wołyń. Po Łucku, Kiwercach i Przebrażu przyszedł czas na Krzemieniec i Kisielin. Pisałem ten tom w czasie, gdy na ekrany wchodził film Wojciecha Smarzowskiego "Wołyń". Główną zasługą filmu "Wołyń" jest to, że obrazem nazwał po imieniu banderowskie ludobójstwo. Złamał szkodliwe tabu w polskiej kinematografii. Nic nie dadzą debaty, na ile film ten jest szkodliwy bądź pożyteczny w dziele polsko-ukraińskiego pojednania. Taki film powinien powstać, bo tego wymagała polska trauma i polska racja historyczna. "Wołyń" Wojciecha Smarzowskiego jest hołdem oddanym ofiarom. Należy tylko żałować, że "Wołyń" Smarzowskiego jest spłaszczony tematycznie, bo jest to historia Wołynia plebejskiego. Akcja dzieje się w jakimś skansenie, gdzie nie ma ani jednego murowanego domu, bieda wygląda z każdego kąta. Taki Wołyń też był. Ale rzecz w tym, że nie tylko taki. Mam w dyspozycji tysiące zdjęć z Wołynia, na których są zadbane murowane dwory, pałace, budynki szkół, barokowe kościoły, cerkwie i synagogi. Ludzie dobrze ubrani, szczęśliwi. Domy z werandami porosłymi winnym bluszczem. I taki Wołyń - obok tego plebejskiego - pokazują w mojej "Kresowej Atlantydzie". Nie wymyślam go. Dokumentuję to fotografiami. Historia Kresów, Podola i Wołynia, nie można malować jedną barwą i grzęznąc w stereotypach. I to staram się czynić w kolejnych tomach "Kresowej Atlantydy", przywołując obrazy tego, co spalili, zniszczyli i unicestwili Sowieci, hitlerowcy i banderowcy, i tego, co zatarł bezlitosny czas. [Wydaw. MS, 2017]