369054
Książka
W koszyku
Niemal od pierwszych chwil po założeniu w 1209 r. przez Świętego Franciszka z Asyżu, w zakonie Braci Mniejszych (zw. franciszkanami) pojawiły się nieznaczne różnice w podejściu i realizacji ślubu ubóstwa. Te różnice doprowadziły do wyłonienia się w zakonie grup reformistycznych, które z czasem uzyskały pełną lub tylko niewielką niezależność organizacyjną. W XVI wieku, przy poparciu Stolicy Apostolskiej ukonstytuowały się ostatecznie trzy równorzędne i niezależne rodziny franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Obserwantów, Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów. Wszystkie zachowały tę samą regułę założyciela, ale każda rodzina posiadała własne konstytucje generalne oraz inne kodeksy ustawodawstwa partykularnego, tradycje i cechy charakterystyczne. 30 maja 1622 r. biskup krakowski Marcin Szyszkowski wydał w Iłży dekret ogłaszający decyzję papieską w sprawie kontrowersji pomiędzy Bernardynami a Reformatami oraz zezwalający na założenie pierwszego na ziemiach polskich klasztoru Reformatorów w Zakliczynie nad Dunajcem. Zezwolenie to otworzyło drogę do rozwoju tej gałęzi franciszkańskiej na ziemiach polskich. 2 listopada 1623 r. zezwolono na założenie klasztoru w Wieliczce, 4 stycznia 1628 r. w Kazimierzu Dolnym, a 13 września 1683 w Pińczowie. [ze wstępu]
Status dostępności:
Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. A-101139 (1 egz.)
Strefa uwag:
Uwaga dotycząca bibliografii
Bibliogr. s. [4].
Recenzje:
Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej