Cz. I. NIESPÓJNOŚCI SPOŁECZNO-EKONOMICZNE CZASU TRANSFORMACJI: 1. Geneza zjawiska, 2. Nieracjonalne i niesprawiedliwe państwo, 3. Zbiurokratyzowana, oparta na europocentrycznym myśleniu modernizacja, 4. Pogłębianie się dysproporcji w rozwoju regionów, 5. Zapaść rozwojowa obszarów wiejskich, 6. Trwałe i okresowo nasilające się zadłużenie sektora publicznego, 7. Słaby rozwój sektora nowych technologii, 8. Zacofanie sektora energii, 9. Niska aktywność zawodowa ludności, 10. Dysproporcje pomiędzy wzrostem produktywności pracy a wynagrodzeniami, 11. Paradoks rosnących dochodów i rozszerzania się sfery ubóstwa, 12. Wysoka koncentracja wynagrodzeń w niskich przedziałach, 13. Rozwierające się nożyce ubóstwa i wydatków rządowych na politykę społeczną, 14. Nierespektowanie warunków płacy godziwej ; Cz. II. MODERNIZACJA: 1. 1. Jakość życia - dynamika konwergencji, 2. Modernizacja technologiczna, potencjał społeczny a wzrost gospodarczy, 3. Rozwój kapitału intelektualnego, 4. Technologie informacyjne w sektorze rynkowym, 5. Dyfuzja innowacji, 6. Blokada innowacyjna, 7. Modernizacja sektora energii w Polsce w kontekście światowych wyzwań energetycznych, 8. Sektor usług w procesie modernizacji, 9. Dywersyfikacja modernizacji środowisk wiejskich ; Cz. III. DROGA DO SPÓJNOŚCI SPOŁECZNO-EKONOMICZNEJ: 1. Nowe podejście do modernizacji, 2. Reinstytucjonalizacja i przeorientowanie celów spójności społeczno-ekonomicznej, 3. Holistyczna modernizacja refleksyjna kapitału ludzkiego, 4. Racjonalizacja a nie minimalizacja państwa, 5. Sprzyjający spójności społeczno-ekonomicznej system podatkowy, 6. Przeciw politycznej pogoni za przywilejami, 7. Nowe podejście do kapitału ludzkiego, 8. Respektowanie uniwersalnych wartości aksjologicznych.