R. I. Czytanie i pisanie ; R. II. Miłość i posiadanie książek ; R. III. Przygoda czytelnika ; R. IV. Powołanie pisarza: 1. Źródła powołania ; 2. Złożoność powołania ; 3. Formy powołania ; 4. Niepewność powołania ; R. V. Literatura i jej poezja: 1. Kryzys świadomości ; 2. Obrona prozy ; 3. Pojednanie słowa ; R. VI. Płomienna chwała rzemiosła: 1. Rozkosz pisania ; 2. Praca i natchnienie ; 3. Walka ze słowami ; 4. Kompozycja ; R. VII. Literatura i jej literatura: 1. Lektura pisarzy ; 2. Kim jest krytyk ; 3. Krytyka i twórczość ; 4. Rozszerzenie perspektywy ; R. VIII. Pisarz i jego czytelnika: 1. Nacisk publiczności ; 2. Dygresja na temat dziennika poufnego ; 3. Czytelnik widziany przez pisarza ; 4. Pisarz i samotność ; R. IX. Od radosnego święta do wyrzeczenia.

Kilkakrotnie, podczas pracy nad niniejszą pracą, życzliwi przyjaciele pytali autora o charakter tej pracy: „Jest to książka o literaturze”, na ogół odpowiadał. I pojawiło się kolejne pytanie, nie do pomylenia: „Jaka literatura?” lub: „Jaka epoka?” Jest to o tyle prawdziwe, że trudno wyobrazićr sobie dzisiaj literaturę poza serią książek i autorów, mniej lub bardziej wyraźnie umiejscowionych w czasie i przestrzeni. Sainte-Beuve, który jest poniekąd odpowiedzialny za ten sposób widzenia, ponad sto lat temu zapytał: „Dlaczego nie mielibyśmy od czasu do czasu krytykować tych, z których te tematy nie są sztabami, w których już nie mówimy kogoś, ale jakiegoś wyboru...? Jest to najszersza z tych „wybiera”, że literatura jest tutaj rozważana; a pisarze ze swoimi dziełami, konsultowani bez żadnej kolejności chronologicznej czy geograficznej, interweniują jedynie jako świadkowie podczas długiego śledztwa. Nie przeszkadza nam to czasami zatrzymywać się na kilku przyjaznych stronach z jedną z nich. Jednym z tematów tej książki, być może głównym, jest zawód pisarza. Ale przed napisaniem pisarz czytał i czyta dalej, nawet gdy pisze; a czasami czyta jak pisarz, a nawet w wykładzie nakłania go do literatury wtórnej, której tematem jest sama literatura. Stąd drugi wątek, który dialoguje z pierwszym z jednego końca dzieła na drugi, każdy z nich pomocnik drugiego, by prześcignąć samych siebie, by razem rzucić światło na tę tajemniczą istotę literatury. Mimo dość zdecydowanych stanowisk estetycznych nie jest to teza, którą autor chciał napisać; byłaby to raczej swego rodzaju autobiografia, jedna z jego książek, które, jak mówi Pasternak, „opowiadają swoją historię”. [https://www-amazon-com.translate.goog, 2022]