Kino PRL-u. Możemy się zżymać na papierowe dialogi i natrętną propagandę, ale był to jedyny czas w historii polskiej kinematografii, kiedy zachodni recenzenci czekali na nowe obrazy z Polski. Scenariusze znad Wisły (jak np. „Kanał” Stawińskiego) podbijały serca włodarzy Hollywoodu, a termin „filmowa szkoła polska” został wpisany na stałe do światowego słownika popkultury. Polscy reżyserzy zażywali sławy porównywalnej do Antonioniego i Kurosawy, polscy aktorzy stawali się gwiazdami festiwali filmowych. Zostały tylko wspomnienia. - Kolaboranci i emigranci, - Hollyłódź: kuźnia kadr. Sukcesy i ekscesy łódzkiej filmówki, - Socrealizm w obiektywie kamery, - Wpuszczani w „Kanał”: początki legendy szkoły polskiej, - Zespoły filmowe i kolaudacje. Przywrócić scenę dupnika. Minister Kultury i Sztuki, - Pola Raksa. Piękne dziewczyny z okładek trafiają na ekran, - Superprodukcje i kino moralnego niepokoju, - Kultowe sceny polskiego kina, - Mistrz Andrzej. Opowieść o Andrzeju Wajdzie, - Samotność Małego Rycerza. Tadeusz Łomnicki, - Bobek. Wszystkie twarze Bogumiła Kobieli, - Jerzy Skolimowski. Ręce do góry – przez dwadzieścia lat, - Na wieki wieków Kmicic. Daniel Olbrychski, - Beata Tyszkiewicz. Piękność na wyłączność dla filmu. Sławomir Koper umiejętnie weryfikuje filmowe legendy z prozą życia ich bohaterów. Czerpie pełnymi garściami ze wspomnień, wywiadów i korespondencji – tych publikowanych i tych pisanych do szuflady. Wertuje – jak sam przyznaje – tysiące akt IPN-u, by znaleźć niekiedy szokujące notatki na temat swoich bohaterów. Wielcy artyści, kultowe filmy, anegdoty, ploteczki i małe dramaty. Niezapomniane sceny utrwalone obiektywem kamery i te, których kamera nie zdążyła uwiecznić. Na szczęście dla nas Koper dotarł do nich i opisał… [Fronda, 2022]